İyi bir insan olma çabası neden bazen bizi yıpratıyor?

Kendimi bildim bileli insanlara iyi davranmaya, empati kurmaya ve onları mutlu etmeye çalışıyorum. Ama fark ettim ki, bu çaba çoğu zaman karşılık bulmuyor. Sanki insanlar, benim bu tavrımı bir zorunluluk gibi algılıyor ve değerini bilmiyor.

İyi bir insan olmak, bencil olmamak güzel bir şey ama bazen kendimi ihmal ettiğimi hissediyorum. Sürekli başkalarının mutluluğunu düşünmek, benim mental sağlığımı da etkiliyor.

Sizce, insanın sınır koyması mı lazım? Yoksa iyi niyetli biri olarak bu dünyada yaşamak zaten başlı başına bir sınav mı?

Benim gibi hisseden var mı?