Dünyanın en izole insanlarından biriyim

13 yaşımdan beri şizoid kişilik bozukluğu teşhisim olduğundan kaynaklı sosyal izolasyon ihtiyacını yenmeye çalışan birisiyim. Yaklaşık 2 senedir lustral 100mg kullanıyorum. Uyuşturucu veya diğer kötü alışkanlıklarım yok ilgim de olmadı.

Depresyonda değilim yaşamayı seviyorum sosyalleşmekten, konuşmaktan, biriyle sohbet etmekten, cinsellikten, dışarı çıkıp gezmekten yıllardır zevk alamıyorum 4-5 yıldır giydiğim 5-10 kıyafeti giyiyorum ayda yalnızca 1 kez psikiyatri randevum için dışarı çıkıp market alışverişimi bile online yapıyorum. Hemcinslerim benim aksime giysi alışverişi yapmayı seviyor dış görünüşümü beğenmeme rağmen alışveriş yapma veya ilgi çekme arzusuna sahip değilim.

Benimle arkadaş olmak için uğraşan iyi insanları tanıyorum buna rağmen arkadaş olmaktan kaçınmak zorunda kalıyorum çünkü biriyle arkadaş olmaya çalışmak veya sosyal bir alanda olmak (kafe, bar, ortak alanlar) bende ıslak çorap giymişim gibi bir rahatsızlık uyandırıyor bian önce evime dönüp karanlıkta oturmak istiyorum.

Yıllardır yalnız yaşıyorum evden çalışıyorum. Hayat bana iyi davransa bile hayata kollarımı açamıyorum. 26 yaşına gireceğim ve evden ayrıldığımdan beri ailem dahil hiç kimseyle yakınlaşma görüşme ve konuşma ihtiyacı duyamıyorum. Belirli yeteneklere sahip özgüvenli ve kendini seven bir insanım ancak sosyal izolasyon ihtiyacım yüzünden kendimi kabuğumun içinde saklayıp yalnız başıma hayatımı geçiriyorum.

Psikiyatristim bunun ilaçla veya terapiyle değişebilecek birşey olmadığını karakterime oturduğunu anlattı. Çok çaresiz haldeyim, bu kadar izole olmak önüme açılan tüm fırsatları engelliyor. Tek istediğim 'normal' biri olmak.

Anlatacak pek kimsem olmadığı için buraya yazmak istedim, benimle aynı durumu yaşayan veya çözümü olan birilerini bulma umuduyla